துரத்தும் திரவம்

தொட்டி நிரம்பி நீர்வழியத்
தொடங்கியிருந்தது
நீர்த்தாரை எத்தனை அழகு
எத்தனை உயிர்ப்பு
என்னவோ எங்குவிழும்சொட்டும்
கையிலேந்த அழைக்கும்
குவளையால் செடிகளுக்கு
வார்த்தபோதும்
வாய்க்கால்வழி வரப்புவழி
பயிர்நனைத்தபோதும்
ஒவ்வொரு துளியின்சலனமும்
என்வழி உயிர்வளர்ப்பதான பெருமை
தும்பைமேல் வீற்றிருந்த துளியை
மெல்லஇடறிவிட்டுப்போகையில்
யாதொரு குற்றமும் இருந்ததில்லை

வழியும்நீர்
அழிவின்நிழல் போல்
ஆயிரம்ஆயிரம் கிளைகொண்டு
பெருகிப்படர்ந்து
அச்சத்தின் சிறையில் தள்ளுகிறது
இனிஒருநாளும்
செடிகளுக்கு நீர்வார்த்தல்
இனிய
மாலையின் நிகழ்வாயிருக்கப்
போவதில்லைஎனக்கு

விக்கித்து நிற்கும் கையிலிருந்து
நீர்க்குவளை வாங்கி
வார்க்கிறாள் கண்ணம்மா
நீர்கொண்டோடிய உறவின் முகங்கள்
நீரில் தெரியாதபடி
கண்ணை இறுக்கிக்கட்டிக்கொள்
என்னைப்போல் என்றபடி