காட்சித் தட்டு பொம்மைகளின் உரையாடல்

 யாரும் வராத வீடுகளில்

சோபாக்களின் மேல்

நாற்காலிகள் கால் நீட்டிக்கொள்கின்றன

அடுத்தடுத்து தொங்கும்

புகைப்படங்கள்

திரும்பி

எதிர் எதிராக உட்கார்ந்து

கதைக்கத் தொடங்குகின்றன

காட்சிப் பேழையின் பொம்மைகள்

கைகளை உதறிச் சொடுக்கு எடுத்துக் கொள்கின்றன

அதிலொன்று

துறுதுறுவென்று

கேட்கிறது...

மறைமுகமா என்ன சொல்றாங்க

இந்தக் கதவு திறக்க முடியுமா இல்லையா

முன்னாளில் அவ்வீட்டுக் குழந்தை விளையாடி

இப்போது காட்சித்தட்டுக்குக்

குடிவந்துவிட்ட கரடி பொம்மை

இரு இரு...

நானே அவனுக்கு விசா கிடைக்குமோ இல்லையோன்னு இருக்கேன்...

வீட்டுத்தலைவி மெல்ல வந்து சின்னத்திரைக்கு உயிரூட்டுகிறாள்...

போச்சு..

ஒண்ணும் புரியப்போறதில்லை

ஊரடங்கா..

ஊரடங்கு மாதிரியா

கிசுகிசுத்துக் கொள்கின்றன பொம்மைகள்

வேரடி கூழாங்கல்

இளங்காற்று வீசியபோது
பொம்மைகளைத் தேடிக்கொண்டிருந்தேன்
ஒருவழியாக எடுத்துவைத்த பொம்மை 
என் கையைப் பிடித்து 
விசிறிக் கொண்டபோதுதான்
புலப்பட்டது
அத்தனை வெக்கை

**************************************************************
அந்தவழியாகப் போவது 
அந்தநாள் வழியாகப் போவது என்றே நினைத்தோம்
போகும்போது 
புலப்படவில்லை 
அந்தவழியோ நாளோ
நினைப்புத்தான்

*******************************************************************
இலைகளற்று நிற்கும் பெருமரத்தின்
காலடியில் சலசலத்து ஓடும்
நதியிடம் கேட்க 
நூறாயிரம் கேள்விகள் இருந்தன
உருண்டுவந்த கூழாங்கல் 
வேரடியில் சிக்கிநின்ற தருணம்
கேள்விகள் மறந்துபோயிற்று

காலம் தப்பிய காலம்

ஆகாயத்தின் நிறம்
 மாற்றியே தீருவேன் என 
உதைத்துக்கொண்டு அழுதிருக்கலாம்
எதிரிலிருப்பவர் கையில் 
என்ன இருக்கிறது என கூச்சப்படாமல்
காட்டச்சொல்லியிருக்கலாம்
பொம்மைகளை 
விட்டுக்கொடுக்காது காத்திருக்கலாம்
பூச்சிக்கும் பாம்புக்கும் 
பெரிய வித்தியாசம் தெரிந்திருக்காது
முக்கியமாக
எப்போதும் ஒரேமாதிரி 
சிரிக்கவும் அழவும் முடிந்திருக்கும்
என்ன செய்ய
குழந்தையாக இருப்பது 
குறுகிய காலத்துக்கே அனுமதிக்கப்படுகிறது