தோடுடைய செவியன்

உணர்வின் குமிழில் தப்பித்தப்பி 
ஆடும் வண்ணங்களைக் கணக்கெடுக்க 
தலைசாய்த்தும் குழைந்தும் 
நிமிர்ந்தும் நின்றாடுகிறாள்
தோடுடைய செவியனோ தோட்டைத்தொட்டு சிரிக்கிறான்
நர்த்தனம் நர்த்தனம்
இடைவிடா நர்த்தனம்
குமிழ்கள் உடைந்து பறக்கின்றன
புதிய குமிழ்கள் எழும்பி எழும்பி வரவர 
நர்த்தனம் நர்த்தனம்
இடைவிடா நர்த்தனம்
இடையில் ஆரண்யத்தின் 
முறுக்கேறிய கொடிகள் காய்ந்து கிடக்க 
குமிழ்களைக் கைவிட்டு
சுள்ளிகளைச் சேர்த்தெடுக்கிறாள்
தோடுடைய செவியனே
அவளுக்கு உன் திருவோடு நினைவுக்கு வந்துவிட்டது