காட்சித் தட்டு பொம்மைகளின் உரையாடல்

 யாரும் வராத வீடுகளில்

சோபாக்களின் மேல்

நாற்காலிகள் கால் நீட்டிக்கொள்கின்றன

அடுத்தடுத்து தொங்கும்

புகைப்படங்கள்

திரும்பி

எதிர் எதிராக உட்கார்ந்து

கதைக்கத் தொடங்குகின்றன

காட்சிப் பேழையின் பொம்மைகள்

கைகளை உதறிச் சொடுக்கு எடுத்துக் கொள்கின்றன

அதிலொன்று

துறுதுறுவென்று

கேட்கிறது...

மறைமுகமா என்ன சொல்றாங்க

இந்தக் கதவு திறக்க முடியுமா இல்லையா

முன்னாளில் அவ்வீட்டுக் குழந்தை விளையாடி

இப்போது காட்சித்தட்டுக்குக்

குடிவந்துவிட்ட கரடி பொம்மை

இரு இரு...

நானே அவனுக்கு விசா கிடைக்குமோ இல்லையோன்னு இருக்கேன்...

வீட்டுத்தலைவி மெல்ல வந்து சின்னத்திரைக்கு உயிரூட்டுகிறாள்...

போச்சு..

ஒண்ணும் புரியப்போறதில்லை

ஊரடங்கா..

ஊரடங்கு மாதிரியா

கிசுகிசுத்துக் கொள்கின்றன பொம்மைகள்

பாதை மாறிய பயணங்கள்

 

 

எதைக் கொண்டு வந்தோமென்றும்
தெரியாமல்
எதைக் கொண்டு போகிறோமென்றும் 
தெரியாமல்
போக வேண்டும் என்றுமட்டும் 
தோன்ற வைத்து விடுகிறீர்கள்.
அவர்களும் கிளம்பி விடுகிறார்கள்
நீங்கள் குப்பையில்
வீசியவற்றை மாட்டிக் கொண்டாவது

நம்பிக்கைதான்
நெடுஞ்சாலைகளின் மீது

அவர்களில் எவரோ வார்த்த
தார்தானே 

**************************************************************

மாறிச்செல்லாத பாதை என்று அறியப்பட்ட
தண்டவாளங்களும்
நூற்றுக்கணக்கான கருவிகளும் தாண்டி
எங்கள் பயணங்கள்
எங்கெங்கோ செல்கின்றன

இரக்கமுள்ள மனிதர்கள்
பொட்டலங்களோடு வரும்வரை
திசையறியாது நடந்துகொண்டே இருக்கின்றன
கால்கள்

கால்களுக்குப் பசிப்பதில்லை

ஆனால் அம்மா
இங்கிருந்து எங்கு செல்ல வேண்டுமெனச்
சொல்லாமல்
ஏன் உறங்குகிறாய்....

தனிமைக் காலம்

 கைப்பிடிகளைப் பற்றாது கதவு திறக்கச் சொன்னாய்

பெருமணிகளின் நாவுகள் ஆர்வத்துடன் அக்கணம் நோக்கிக் காத்திருக்கின்றன

அசையாது

தானாய்ப்பிளந்து வழிவிடும் கடலுக்குக்

காத்திருக்கும் கூட்டத்தில் தலைச்சுமையோடு நிற்கிறேன்

************************************************

வேப்பம்பூங்கொத்துகளை இழுத்து வளைக்க ஒரு கரமும் நீளவில்லை

தார்ஊற்றப்படாத சாலையின் செம்மண்

வாகன அழுத்தத்தில்

பறக்கவில்லை

யாருமே நடக்காத பகலுக்குப் பழகிவிட்ட தெருநாய்கள் திடீரென்று தென்படுபவனைத் திருடனாக்குகின்றன