அரூபவல்லி

 எல்லோரும்

அலையில் கால்நனைத்து

ஆடைகளைப்

பற்றிக்கொள்ளும்

மணலை அலசி

மீண்டும் அலையாடி

மணல் உதறிக்

கொண்டாடிக்கொண்டிருந்த

புகைப்படங்கள் எதிலும் அம்மா இல்லை

எல்லோர் கைப்பை,காலணி இத்யாதிகளைக் காத்தபடி

அவள் இருந்த இடம் புகைப்படத்துக்குள் அடங்கா தூரம் ********************************************

அவர்களும் ஒருநாள்

ஒளிர்கண்களால்

நேரடியாக நம்மைப் பார்த்தார்கள்

கருகருவெனத் தலைநிறைந்த முடி முன்நெற்றியில் வழிய

மொழுமொழுவென்ற

விரல்களால் நம் முகம் வருடினார்கள்

இடுக்கு விழுந்த ,தெத்திய இயற்கையான பல்மினுங்க சிரித்தார்கள்

நினைவில் தங்கிய சித்திரத்தில்

வயது அவர்களின்

எல்லாவற்றையும் பறித்துக்

கொண்டுவிட

இளையவர்கள் யாரோவாகக்

கிழவர்களே உறவாயினர்

நந்தியாவட்டையின் ஒளிர்பச்சை

 உப்பு ரொட்டியின் உடைந்த தூளைத் தொட்டுத் தொட்டு ஒற்றிக்கொள்வது கூட மீட்சிதான் பத்திய நாவுக்கு

*********************************************************

தாழ்ப்பாளின் துரு

காத்திருக்கும் தனிமை

காலணியின் சேறு

வாசலோரத் தெருநாயின் அரைத்தூக்க

முனகல்

அதிகாலையோ

அந்திமாலையோ

உனக்கென்ன

**********************************

மறந்தேபோய்விட்ட

பழையவீட்டு

நந்தியாவட்டைக் கிளையை வளைத்தபடி

நிற்கிற கனவு

எத்தனை ஒளிர் பச்சை

அதன் இலைகள் என்கிறாய்

அதிசயம்போல்

கடைத்தேற்ற நீளும்

வாகனத்தை நிறுத்துமுன்
காலணிகளைக் கழற்றிவிடுமுன்
சின்னதும் பெரிதுமாகக்
கரங்கள் நீண்டுவிடுகின்றன
மெலிந்து குழிந்த கரங்களைப் 
பார்த்தும் பாராதுபோல் நடக்கப் பயின்று
 பயின்று
பழகியேவிட்டது நீளும் கரங்கள்
பற்றிய கற்பிதம்
இப்படியான ஏதோ ஒரு பொழுதில்தான் 
தவறவிட்டிருப்பீர்கள் 
உங்களைக் கடைத்தேற்ற 

நீண்ட கரங்களையும்