இருள் கவிந்த இதயத்தில்
ஒளி
பரவக்காத்திருக்கிறது
ஜன்னல் சதுரம்...
பால்கனியின் கொடித்துணி .....
எதையும்
தாண்டிவரத் தயாராக ,
உன் கண் திறக்கக்
காத்திருக்கிறது!
ஒருவேளை நேரடியாக
'வெளி '- யின்
தரிசனம் தேடி
வெளியே வந்தால்
நேர்க்கோட்டு மின்னலாக
ஊடறுத்துப் பாயவும்
தயார்...
எழப் பிரியப்படாத
பூனையின் பசியோடு
இதயத்தை
தட்டிக்கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறாய்
எனத் தெரியாது காத்திருக்கும்
அது
நீ சோம்பல் முறிக்கையில்
தேநீர் அருந்தப் போய்விடலாம் .
2 கருத்துகள்:
கடவுள் வருகைக்காய் கண்மூடிக்கிடப்பவர்கள், தங்கள்முன் கடவுள் வந்துபோன சுவடும் அறிவதில்லை. காலமெல்லாம் சோம்பலானக் காத்திருப்புகளிலேயே கழியும் சோகம். மூடிக்கிடக்கும் மனத்தை விழிக்கவைக்கும் கவிதைக்குப் பாராட்டுகள் சக்தி.
ஒளி எங்கோ ஒளிந்து கொண்டுவிட்டதாய்க்
கூச்சல் வேறு கிளம்பும்....!நன்றி கீதா
கருத்துரையிடுக