பொன்துகள் உதிர்க்கும்

இருளைப் பொருட்படுத்தாத
சரக்கொன்றை 
தானே வெளிச்சமென 
அறிவித்துக்கொள்கிறது
ஆருடங்களின் கருணையிலாச்சொற்கள்
 கேட்டும் கலங்காது
அலட்சிய உதட்டுச்சுழிப்பாக 
நான்கு பூ உதிர்க்கிறது
பிடிமானம் பிடிமானம் 
என அலைவுறும் தொட்டிமுல்லைக்கு
நான் காட்டும் நிலாவுமாக நிற்கிறது
இழப்பைச் சுட்டுகிறாயா
துளிர்ப்பைச் சொல்கிறாயா
என்ற கேள்விக்கும்
 அசைந்து 
இரண்டு பொன்துகள் உதிர்க்கும் புத்தமரம்