சிவன் கோயிலுக்கு
விளக்குப்போட
அம்மா எடுத்துப்போகும்
எண்ணைக்கிண்ணம் அளவுதான்
இருந்தது!
நான்
திவலைகளாகச் சொட்டுவதற்கு
அதுவே தாராளம்...
அப்போதுதான்
நீ வந்தாய் ...
நீயும் விட இடம் கேட்டாய்
உன்னிடம்
பாவத்தால் சம்மதித்தேன் ...
உன்னிடம்
நேசத்தால்...
உன்னிடம்
இரக்கத்தால்/...
உன்னிடம்
வேறுவழியின்றி....
பிறகு
என் சம்மதத்துக்கே வேலையில்லை...
கிண்ணம்
திருவண்ணாமலை தீபக்கொப்பரையாகிவிட்டது!
ஏ
ஏ
றி
அதற்குள் கவலையை வடிக்க
ஏணிகூட....
ஏற்றி இறக்குவது
யாரென்று
தெரியாமலே
நான் திவலை...திவலையாக...
...
2 கருத்துகள்:
ஒட்டகம் நுழைந்த கூடாரமாகிவிட்டது முடிவில். அதற்கும் முடிவில். நிதர்சனம் மிக்க வரிகள்..
நன்றி கீதா..நாம் நம் கவலைகளின் பாத்திரம் மட்டுமல்ல எல்லோருடையதையும் சுமந்து..
கருத்துரையிடுக