பன்னீர்ப்பயலே

நேற்று விட்டிருந்த மொக்குகள்
அகாலத்தில் வெகுதூரத்தில்  நினைவுக்கு வருகிறது

பன்னீர்ப்பயலே நீயோ ஒரு
சிணுங்கி
தொடவேண்டும் என்றே அவசியமில்லை
உன் புன்னகை அவகாசம்
ஒரேமணிநேரம்
பின்னே சுருளத்தொடங்கிவிடுவாய்
நாளைவந்து பார்க்கும்போது
எப்படி சமாதானம் சொல்லப்போகிறேனோ

ஒரு ரோஜாச்செடியைப் 

பெண்ணாகத்தான் உருவகிக்க வேண்டுமா 

 மாற்றி யோசித்த எனக்கு
பறித்துக்கொள்வதே மலருக்கு அங்கீகாரமா 

எனத்தோன்றவில்லை